بشارت باد تو را، ای پاک ترین شهر خدا!
بشارت باد تو را، ای خانه سرشار از مهر!
بشارت باد تو را، ای روز آکنده از طراوت!
بشارت باد تمام لحظه های سبزِ سبزت را!
حیرتی زد جوش، زان نقش قدم، در طبع خاک
تا نظر وا کرد، بر فرق اش گلستان ریختند
نام او بردند، اسمای قدم، آمد به حرف
از لب او، دم زدند، آیات قرآن ریختند
آسمان، طرحی نو درانداخته
و انتظار مردی را می کشید
که نبوغ علوی اش، چراغ مصطفوی
صلی الله علیه و آله وسلم را روشن نگهدارد.
تمام آسمان، همچون حریر رها در باد،
با بال فرشتگان می رقصید
و چراغ های بلورین عرش،
آکنده از صداقت سبز بود.
خورشید و ماه، این پیشکاران آستان امامت،
با خیل ستارگان، به پرتوافشانی خویش مباهات می کردند!
